Tak, stabilizacja z zastosowaniem ziarnistych dodatków hydrofobowych jest już stosowana na drogach krajowych. Dodatek naszej produkcji uzyskał po raz pierwszy zatwierdzenie do zastosowania od GDDKiA w roku 2018. W roku 2019 dostarczaliśmy swój produkt na dwie realizacje przebudowy drogi krajowej wykonywane dla Generalnej Dyrekcji.

Tak znają. Nasza firma dostarczyła produkowany przez siebie dodatek hydrofobowy na kilkanaście inwestycji realizowanych przez Zarządy Dróg Wojewódzkich oraz GDDKiA. W niektórych przypadkach decyzję o wykorzystaniu stabilizacji dodatkami hydrofobowymi podejmowane są przez Zamawiających, na etapie wydawania wytycznych dla biur projektowych czy też podczas uzgadniania układu warstw projektowanej konstrukcji nawierzchni. Rozwiązanie oceniane jest przez Zamawiających korzystnie zważywszy na możliwości optymalizacji wydatków, przyspieszania robót i redukcji utrudnień na etapie realizacji. Ponieważ dodatki hydrofobowe pozwalają na zwiększeniu udziału warstwy stabilizacji w całej konstrukcji nawierzchni (w stosunku do stabilizacji cementem) to coraz częściej dostrzegany jest przez Zamawiających publicznych także jej istotny wpływ na sprawy środowiskowe - redukcji emisji dwutlenku węgla oraz gospodarkę o obiegu zamkniętym.

Stabilizacja dodatkiem hydrofobowym może być stosowana w dużo szerszym zakresie w konstrukcji nawierzchni, w stosunku do stabilizacji cementem lub spoiwem drogowym. Między innymi dzięki korzystnemu podnoszeniu poziom trwałości zmęczeniowej konstrukcji oraz dodatkowych właściwościach związanych z mrozochronnością nawierzchni. Przy prawidłowym projektowaniu i wykorzystaniu jest ona dużo tańszym rozwiązaniem, oceny należy jednakże dokonywać w kontekście całej konstrukcji, a nie poprzez bezpośrednie porównywanie kosztów produktów.

Tak, ten rodzaj zmiany jest trwały w czasie i było to przedmiotem licznych badań. Fakt ten wynika z charakteru zachodzących w gruncie mechanizmów hydrofobizacji i zmiany potencjału elektrokinetycznego na granicy faz, które w warunkach pracy warstwy stabilizacji są nieodwracalne. Oznacza to również, że w całym okresie eksploatacji drogi, warstwa zachowa swoje parametry techniczne wpływające na trwałość zmęczeniową całej konstrukcji.

Stabilizację ziarnistymi dodatkami hydrofobowymi projektuje się wykorzystując metodę mechanistyczno-empiryczną lub metodę elementów skończonych. Najczęściej korzysta się z coraz powszechniej dostępnych i używanych programów obliczeniowych np. program MWS Pavement Design.

W konstrukcji nawierzchni stabilizacja tego rodzaju może być zaprojektowana w różnych konfiguracjach względem pozostałych warstw - od warstwy wzmocnienia podłoża, aż po warstwę podbudowy zasadniczej. Uzależnione jest to od konkretnych warunków, potrzeb, wytycznych, oczekiwań Zamawiającego, decyzji Projektanta, itd.

Tak, spotkamy się w praktyce z tego rodzaju sytuacjami. Każda budowa i droga wymaga jednak w tej kwestii przeprowadzenia indywidualnej analizy ekonomicznej, uwzględniającej panujące na niej warunki. Bardzo często zastosowanie tego rodzaju stabilizacji jest w dalszym ciągu dużo bardziej korzystne, z uwagi na możliwą optymalizację pozostałej konstrukcji nawierzchni. Zdarzają się też sytuacje, że mimo warunków G1 i zalegających piasków w podłożu mamy do czynienia z wysoko zalegającą wodą gruntową i ryzykiem nawodnienia konstrukcji drogi. W tych przypadkach również może okazać się pomocne rozważnie wprowadzenia stabilizacji hydrofobowej jako ochrony reszty konstrukcji możliwym okresowym nawodnieniem wynikającym z wahań poziomu zwierciadła wody gruntowej.

Związki chemiczne odpowiedzialne za zwiększanie odporności na absorpcję kapilarną wody są dodawane do gruntu w niewielkich ilościach. W celu ich równomiernego rozprowadzenia i wymieszania z gruntem, z powodu ograniczeń technicznych (sprzętowych), wymagana jest znacznie większa ilość materiału. W przypadku dodatków sprzedawanych w formie sypkiej spoiwo stanowi formę „nośnika” dla związków powierzchniowo czynnych. Na jego rozbudowanej powierzchni właściwej, w procesie produkcyjnym, rozprowadzone są związki chemiczne odpowiedzialne za odcięcie podciągania kapilarnego oraz za procesy konsolidacji. Spoiwo, w wyniku tego procesu, pod dodaniu do gruntu wciąż zachowuje swoje zdolności wiążące, w związku z czym przyczynia się też do wzrostu sztywności.

Części organiczne wpływają niekorzystnie przede wszystkim na procesy zagęszczania i efektywność działania procesów wiązania cementu. Maksymalna zawartość części organicznych w gruncie nie powinna przekraczać 5%. W przypadku gruntów o nieznacznie wyższej zawartości części organicznych, może je doziarnić gruntem który tych części nie zawiera, aby ostateczna zawartość organiki nie przekraczała 5%. Jeżeli mamy do czynienia z mocno organicznym gruntem, wskazanie jest jego wymiana.

Dla samych gruntów standardowo wykonujemy badania:

  • zawartość części organicznych,
  • zawartość siarczanów,
  • odczyn pH,
  • wskaźnik plastyczności.

Dla mieszanki gruntu z ziarnistym dodatkiem hydrofobowym badamy dodatkowo:

  • współczynnik nasiąkania S,
  • współczynnik odporności na absorpcję kapilarną R,
  • moduł sprężystości E (Younga) - jeżeli jest wymagany,
  • wytrzymałość na ściskanie po 7 dniach,
  • wytrzymałość na ściskanie po 28 dniach.

 

Jako materiał gruntowy można stosować grunt rodzimy lub mieszankę mieszankę gruntów, ewentualnie mieszankę gruntowo-kruszynową. Generalną zasadą dla możliwości zastosowania danego gruntu czy mieszanki do stabilizacji jest konieczność występowania w gruncie odpowiedniej zawartości frakcji ≤ 0,063 mm, zapewniających odcięcie podciągania kapilarnego wody oraz przyszłe zachodzenie procesów konsolidacji i właściwą pracę podbudowy posiadającej charakterystykę warstwy podatnej.

Wykonanie recepty dla stabilizacji hydrofobowej jest bardzo podobne jak dla tradycyjnych stabilizacji. Określamy najpierw przydatność gruntu poprzez określenie krzywej uziarnienia, zawartości części organicznych, zawartości siarczanów, odczynu pH i wskaźnik plastyczności. Na tym etapie możemy również określić konieczność zastosowania doziarnienia w postaci innego gruntu lub kruszywa.

W następnej kolejności określamy parametry samej stabilizacji hydrofobowej i tutaj pojawiają się dodatkowe parametry, które ją charakteryzują: współczynnik nasiąkania, współczynnik odporności na absorpcję kapilarną, moduł sprężystości, wytrzymałość na ściskanie po 7 dniach i wytrzymałość na ściskanie po 28 dniach.

Mieszanka gruntowa lub gruntowo-kruszywowa musi być zagęszczana w wilgotności optymalnej. Ma to szczególnie znaczenie przy zagęszczaniu materiału zawierającego zwiększoną zawartość drobnych frakcji. W przypadku stosowania dodatków sypkich (jednoskładnikowych, nie używających wody w procesie stabilizacji) dochodzi do niewielkiego osuszenia gruntu. W przypadku gruntów mocno zawilgoconych należy stosować dodatkowe zabiegi osuszające, które pozwolą w późniejszym procesie stabilizacji zagęścić warstwę w optymalnej wilgotności materiału.

Tak, pod warunkiem, że materiał spełnia wymagania do stabilizacji dodatkami hydrofobowym określone w specyfikacji technicznej. Zmienność tego rodzaju gruntów jest na tyle duża, że zazwyczaj dopiero na etapie wykonawstwa i odsłonięcia zalegających gruntów jesteśmy w stanie określić w stu procentach ich przydatność. Większość opracowań geologicznych zawiera jednak podstawowe informacje z czego takie warstwy są złożone, więc na etapie projektowanie też jesteśmy w stanie określić czy zasadne jest wykorzystanie stabilizacji hydrofobowej.

Nie, nie zawsze wymagane jest doziarnienie. W wielu przypadkach, np. przy praktycznie wszystkich przebudowach istniejących konstrukcji, mieszanka gruntowo-kruszywowa spełnia nałożone na nią wymagania. W przypadku gruntów niewysadzinowych można zastosować doziarnienie np. gruntem spoistym, czy zaglinioną pospółką. W przypadku gruntów mocno spoistych (0,063 mm > 55%) może wystąpić konieczność doziarnienia grubszą frakcją w celu poprawy rozdrobnienia podczas mieszania.

Różnice w tych stabilizacjach są zarówno w zasadzie działania, jak i dopuszczeniach i możliwościach stosowania. Jeżeli chodzi o produkt, w stabilizacji dodatkiem hydrofobowym pewna ilość spoiwa zastąpiona zostaje związkami chemicznymi mającymi za zadanie odcięcie wody od warstwy stabilizacji. Dodatek hydrofobowy wykorzystuje naturalne właściwości gruntów zawierających frakcje drobne (pylaste i ilaste) pozostających trwale w stanie suchym. W połączeniu z zmniejszoną ilością cementu otrzymujemy warstwę wysokiej trwałości, odporną na spękania oraz wodę i mróz. Tradycyjne spoiwa hydrauliczne, w swoim działaniu opiera się wyłącznie na wiązaniach hydraulicznych, co jest skuteczne, jednak powstała warstwa jest wrażliwa na nawodnienie i degradację przez mróz. Dlatego też stabilizacja ziarnistym dodatkiem hydrofobowym SiccaBASE ma dopuszczenie do stosowania bezpośrednio pod warstwami MMA dla kategorii ruchu KR1-KR6, gdzie zwykła stabilizacja jedynie KR1-KR2.

Dodatki w swoim składzie zawierają niekwasowe środki powierzchniowo czynne, które dzięki swoim właściwościom odcinają podciąganie kapilarne wody w głąb warstwy oraz przyśpieszają naturalne procesy konsolidacji gruntów zawierających pewną zawartość drobnych frakcji. Sam dodatek jest rozprowadzony na nośniku w postaci spoiwa hydraulicznego. Dozowanie ziarnistego dodatku hydrofobowej oraz cementu na odpowiednim poziomie zapewnia podatną pracę warstwy, tj. bez spękań.

Dodatki odcinają podciąganie kapilarne wody od warstwy stabilizacji gruntu dzięki czemu utrzymują warstwę w stanie suchym, umożliwiając w ten sposób konsolidację podbudowy. Ziarnisty dodatek hydrofobowy SiccaBASE® bazuje na działaniu środków powierzchniowo-czynnych, rozprowadzonych w spoiwie. Środki powierzchniowo czynne oddziałują na powierzchni właściwą cząstek grunt tworząc micele, które je otaczają i odpychają wodę. W efekcie odcięty zostaje dostęp wody kapilarnej w głąb warstwy stabilizowanej dodatkami. Dodatek jest dozowany z cementem, który ma za zadanie nadać optymalną sztywność warstwie - optymalną, czyli taką dla której nie dochodzi do spękania warstwy w czasie eksploatacji.

Odcięcie pociągania kapilarnego wody umożliwia utrzymywanie warstwy stabilizowanej ziarnistym dodatkiem hydrofobowym w stanie suchym. Oznacza to, że warstwa jest odporna na destrukcyjne działanie wody i mrozu, a możliwość zmniejszenia dozowania cementu pozwala na zachowanie podatności warstwy i pracę w czasie eksploatacji bez spękań. Dodatkowo w podbudowie zachodzi proces konsolidacji pod wpływem cyklicznego obciążenia spowodowanego ruchem drogowym.

Odpowiednie dozowanie ziarnistego dodatku hydrofobowego oraz cementu, umożliwia podatny charakter pracy warstwy, tj. bez spękań w czasie eksploatacji. Efekt jest utrzymywany dzięki odcięciu dostępu wody do warstwy, a co za tym idzie uodpornienie jej na destrukcyjne działanie mrozu.

Brak wody w warstwie powoduje, że nie powstają w niej soczewki lodu, które mogły by ją rozsadzić i zdegradować. Dodatkowo hydrofobizacja gruntu dodatkiem wpływa bezpośrednio na jej współczynnik przenikania ciepła, zmniejszając ryzyko powstania wysadzin bezpośrednio pod konstrukcją.

Odcięcie podciągania kapilarnego utrzymuje warstwę w stanie niskiej wilgotności, co pozwala gruntom zawierającym pewna określoną ilość frakcji drobnej na naturalny proces konsolidacji, który jest potęgowany poprzez drgania emitowane przez odbywający się na drodze ruch pojazdów. W efekcie warstwa stabilizowana dodatkami zwiększa swoją nośność w czasie, aż do momentu osiągnięcia optymalnego modułu sprężystości zapewniającego zarówno podatną prace warstwy bez spękań jak i wysoką trwałość zmęczeniową całej konstrukcji.

Typowo warstwa stabilizacja ziarnistym dodatkiem hydrofobowym jest stosowana jako ulepszone podłoże, często pełniące funkcję podbudowy pomocniczej. Warstwę stabilizowaną dodatkami można również stosować jako podbudowę zasadniczą bezpośrednio pod mieszankami mineralno-asfaltowymi dla wszystkich kategorii ruchu, z uwagi na jej podatny charakter pracy i trwałość parametrów w czasie. Stabilizację można również wykorzystywać jako wzmocnienie podstawy nasypu, podbudowy nawierzchni lotnisk oraz podtorza kolejowe.

Na podbudowie można wykonywać każdy typ nawierzchni - nawierzchnie z mieszanek mineralno-asfaltowych, betonu, kruszyw, płyt betonowych, kostki, itd.

Dla dodatku SiccaBASE produkowanego przez naszą firmę układanie mieszanek mineralno-asfaltowych jest dopuszczone dla kategorii ruchu od KR1 do KR6. Takie dopuszczenie, zawarte w Aprobacie Technicznej, wynika z podatnego charakteru pracy warstwy (tj. bez spękań) oraz trwałość parametrów w czasie z uwagi na hydrofobizację warstwy i brak efektu degradującego działania wody i mrozu.

W celu jakościowej oceny zaprojektowanego rozwiązania stosuje się metody mechanistyczno-empiryczne projektowania konstrukcji nawierzchni, które pozwalają także na porównywanie konstrukcji czy też wykazanie równoważności rozwiązania. Do takich obliczeń służy m. in. program MWS Pavmement Design bazujący na modelu skończonych warstw sprężystych oraz metodzie AASHTO obliczania trwałości zmęczeniowej.

Przy projektowaniu mechanistyczno-empirycznym przyjmujemy parametry stabilizacji hydrofobowej: moduł sprężystości 800 MPa, współczynnik Poissona 0,3. Parametry te są wyższe niż dla tradycyjnej stabilizacji z uwagi na trwałość, odporność i podatność warstwy stabilizacji hydrofobowej w czasie. Dane te powinny być zawarte w odpowiednich dokumentach dopuszczających produkt do obrotu.

Nie ma konieczności wykonywana warstwy rozprężającej ponieważ warstwa stabilizowana ziarnistym dodatkiem hydrofobowym nie jest warstwą sztywną. Wynika to z odpowiedniego dozowania oraz działania dodatków, które w okresie eksploatacji utrzymują warstwę w stanie suchym. Wykonaliśmy wiele dróg gdzie mieszanki mineralno-asfaltowe były ułożone bezpośrednio na warstwie stabilizowanej dodatkami hydrofobowym i na żadnej z nich nie zaobserwowaliśmy efekty przesztywnienia w postaci np. spękań odbitych.

Na podbudowie istnieje konieczność wykonania warstwy ochronnej (z MMA, kruszywa, itp.) w celu ochrony jej przed ścieraniem.

Ziarnisty dodatek hydrofobowy ogranicza przesiąkanie wody od góry do warstwy i tworzy powierzchnię spływu dla wody w przypadku gdy na warstwie jest wbudowana warstw z przepuszczalnej mieszanki niezwiązanej. W odpowiednio odwodnionej konstrukcji nie powinna się pojawiać jednak taka sytuacja.

Jeżeli stabilizacja ziarnistym dodatiem hydrofobowym jest poprawnie wykonana, zatrzymanie procesów absorpcji kapilarnej wody w zagęszczonym materiale gruntowym jest trwała w czasie. Spowodowane jest to nieodwracalnością procesów jakie zachodzą w materiale po zadozowaniu i wymieszaniu z dodatkami. Istotne też jest, że substancje występujące w środowisku oraz wykorzystywane przy zimowym utrzymaniu dróg nie wchodzą w reakcje z chemią zawartą w dodatkach, a więc nie osłabiają ich działania.

Warstwę podbudowy stabilizowanej dodatkami projektuje się indywidualnie dla każdej kategorii ruchu w zależności od wymaganej nośności warstwy. W praktyce, warstwy projektuje się tak, aby wtórny moduł odkształcenia warstwy stabilizowanej dodatkami wynosił od 100 do 180 MPa. W rzeczywistość, jeśli warunki gruntowo-wodne nie są odmienne w znacznym stopniu od tych przyjętych przy projektowaniu, nośności pomierzone są wyższe i dają zapas bezpieczeństwa. Należy jednak pamiętać, że spoiwo hydrauliczne stanowi składnik dodatków hydrofobowych, a co za tym idzie, wartości te nie mogą stanowić jedynego kryterium oceny jakości. Dla tego rodzaju stabilizacji najważniejsze są wskaźniki S i R określające skuteczność zwiększenia odporności warstwy na absorpcję kapilarną wody. Bardzo duże znaczenie dla jakości i trwałości ma również stopień zagęszczenia (mierzony na warstwie bezwzględnie bezpośrednio po procesie zagęszczenia z uwagi na obecność cementu zaburzającego pomiary wykonywane po czasie, lub laboratoryjnie).

Współczynniki S i R określają zdolność danego materiału do odcięcia podciągania kapilarnego wody po zadozowaniu, wymieszaniu z dodatkiem i zagęszczeniu. Określa się je laboratoryjnie według Procedur Badawczych IBDiM. Samo spełnienie wskaźników S i R na poziomie wymaganym w dokumentacji nie jest jeszcze gwarantem uzyskania wymaganej nośności. Niezbędne jest także, aby jej grubość została właściwie przyjęta na etapie projektowania oraz aby została ona wykonana zgodnie z Specyfikacją Techniczną, z zachowaniem wymaganego reżimu technologicznego i powszechnie przyjętych w budownictwie drogowym standardów.

Czasowe napory wody gruntowej są odcinane od warstwy stabilizacji hydrofobowej tak samo jak woda absorbowana kapilarnie. Należy jednak pamiętać, że poprawnie zaprojektowana droga musi spełniać wymagania dotyczące odwodniania korpusu drogi tak, aby nawierzchnia była zabezpieczona przed wodą napierającą na konstrukcję.

Istnieją procedury kontroli jakości zarówno dostarczanego materiału na budowę jak i wbudowanej warstwy. Ziarniste dodatki hydrofobowe są niezwilżane co łatwo sprawdzić na budowie. Ich skuteczność bada się poprzez sprawdzenie poziomu odcięcia wody od próbki materiału zgodnie z odpowiednimi procedurami.

Proces wbudowania warstwy jest realizowany przy pomocy typowego sprzętu używanego przy stabilizacji:

  • rozściełacze mas sypkich, siewniki - do rozkładania ziarnistego dodatku hydrofobowego oraz cementu,
  • recyklery drogowe, gruntomieszarki - do dokładnego wymieszania składników sypkich z gruntem,
  • walce gładkie bądź okołkowane - do zagęszczenia wstępnego wymieszanego materiału,
  • równiarki samojezdne lub doczepne - do osiągnięcia wymaganych spadków na warstwie,
  • walce ogumione - do ostatecznego zagęszczenia na gotowo,
  • polewaczki, beczkowozy - do pielęgnacji i ewentualnego zwiększenia wilgotności jeśli grunt jest przesuszony.

Ponieważ stabilizacja hydrofobowa pozwala w znacznie większym stopniu wykorzystać zalegający grunt w miejscu budowy (mniej korytowania) oraz umożliwia pewną optymalizacje warstw konstrukcji, liczba wymaganych do wbudowania konstrukcji nawierzchni jednostek transportowych spadnie.

Zaleca się wykonanie najpierw stabilizacji a potem krawężników z uwagi na to, że mieszanie materiału bezpośrednio przy krawężniku jest utrudnione i istnieje ryzyko uszkodzenia krawężników.

Wokół studzienek wykonuje się prace ręcznie poprzez korytowanie i przemieszczenie materiału tak, żeby maszyna mogła go wymieszać, następnie z powrotem przenosi się go wokół studzienki i zagęszcza najlepszym możliwym sposobem.

Wilgotność mieszanki wykraczająca poza dopuszczalną tolerancję może opóźnić przyrost parametru odbiorowego nośności oraz negatywnie wpłynąć na zagęszczenie warstwy.

W zależności od specyfiki frontu robót - poziomu skomplikowania, ilości urządzeń i przeszkód - w ciągu jednego dnia roboczego można wykonać na gotowo 2000-5000 m2 warstwy stabilizacji.

Materiał gruntowy stabilizowany dodatkami należy bezwzględnie zagęszczać bezpośrednio po wymieszaniu. Maksymalna przerwa między wymieszaniem, a zagęszczaniem może wynosić do 3h.

Tak, dodatek SiccaBASE jest stosowany wspólnie z dodatkiem cementu, jednak w ilości mniejszej niż dla zwykłej stabilizacji.

Po wbudowaniu i zagęszczeniu warstwy rzędne wysokościowe mogą się nieznacznie podnieść w stosunku do poziomu z którego rozpoczęto prace stabilizacyjne. Zakłada się podwyższenie warstwy do 10% jej grubości.

Podczas dozowania może wystąpić pylenie. Nie jest ono szkodliwe dla ludzi, zwierząt i środowiska.

Przed ułożeniem warstw z MMA należy oczyścić podbudowę z zalegającego materiału naniesionego przez sprzęt budowlany oraz skropić powierzchnię podbudowy emulsją asfaltową, tak jak w przypadku podbudowy z kruszywa.

Kolejne warstwy mogą być układane po zakończeniu procesu pielęgnacji oraz po otrzymaniu parametru odbiorowego na warstwie stabilizacji hydrofobowej, zazwyczaj po około 72h lub szybciej.

Roboty stabilizacyjne można wykonywać w okresie, gdy temperatura otoczenia nie jest niższa niż +2°C, natomiast temperatura powierzchni gruntu nie powinna być niższa niż 0°C. W niższej temperaturze otoczenia (poniżej +10°C) należy liczyć się z tym, że przyrost parametrów nośności warstwy będzie wolniejszy, niż w temperaturze wyższej (rzędu 20°C). Nie zaleca się przystąpienia do robót w okresach prognozowanych obfitych opadów atmosferycznych, ze względu na niebezpieczeństwo przewilgocenia mieszanki gruntowej. Dlatego podczas wykonywania prac należy na bieżąco kontrolować prognozy pogody. Bezwzględnie kontrolowana w całym okresie prac musi być wilgotność materiału zagęszczanego – wzrost wilgotności naturalnej mieszanki spowodowany wystąpieniem opadów należy ponownie skorygować do wilgotności optymalnej z tolerancją ±2%.

Podbudowę należy zabezpieczyć przed ścieraniem spowodowanym ruchem technologicznym. Dokonuje się tego poprzez wbudowanie warstwy ochronnej z kruszywa bądź ułożenie kolejnych warstw konstrukcyjnych.

Głównym parametrem odbiorowym jest wtórny moduł odkształcenia E2. Odbioru końcowego dokonuje się za pomocą obciążenia statycznego płytą VSS o średnicy 300 mm wg metodyki podanej w PN-S-02205 załącznik B. Istnieje możliwość odbioru nośności podbudowy lekką płytą dynamiczną, jeżeli takie badanie zostało dopuszczone przez Inżyniera. Ostateczny odbiór zagęszczonej podbudowy powinno się dokonać po upływie okresu pielęgnacji, zazwyczaj około 72 h od zakończenia procesu wbudowywania warstwy. Dodatkowo można badać wytrzymałość na ściskanie oraz moduł Younga warstwy.

Ruch pozwalający na ułożenie kolejnych warstw jest dopuszczony po osiągnięciu minimalnych parametrów nośności warstwy.

Dodatek hydrofobowy naszej produkcji jest nietoksyczny, niekwasowy i bezpieczny dla środowiska. Jeżeli dodatek po zadozowaniu przedostanie się do gleby (np. w przypadku opadu deszczu) nie stwarza zagrożenia dla środowiska, a w związanej warstwie nie ulega wymywaniu.

Odpowiednio wykonana warstwa stabilizacji hydrofobowej, dzięki swoim właściwościom zachowuje parametry nośności w czasie. Oznacza to, że cała konstrukcja nawierzchni będzie miała zwiększoną trwałość zmęczeniową, a wszelkie uszkodzenia wynikające z wyczerpania nośności podłoża lub mieszanek mineralno-asfaltowych będą opóźnione w czasie.

Środki stosowane podczas zimowego utrzymania dróg (chlorek sodu, chlorek wapnia) nie reagują z składnikami zawartymi w dodatkach hydrofobowych produkowanych przez firmę Nascon.

Zagęszczanie należy wykonywać sprzętem mechanicznym metodami statycznymi i/lub dynamicznymi. Materiał stabilizowanej warstwy musi być zagęszczany w wilgotności optymalnej z tolerancją +-2%. Maksymalna grubość pojedynczej zagęszczanej warstwy nie powinna przekraczać 45-50 cm. Warstwę należy zagęszczać walcami ciężkimi (ciężar nie mniejszy niż 120 kN) gładkimi i/lub okołkowanymi, aż do osiągnięcia wymaganego wskaźnika zagęszczenia (Is≥1,0). Jeżeli jest badany wskaźnik odkształcenia, należy go określić za pomocą płyty statycznej VSS bezpośrednio po zagęszczeniu podbudowy (I0≤2,2).

Po wczytaniu warstwy katalogowej jej parametry są automatycznie ustawiane do wartości domyślnych. Wszystkie parametry można dowolnie modyfikować przed wprowadzeniem warstwy do projektowanej konstrukcji. Istniej również możliwość zapisywania własnych warstw zdefiniowanych przez użytkownika.

MWS Pavement Design jest programem łączącym możliwość obliczania stanu naprężeń, odkształceń i przemieszczeń w konstrukcji oraz weryfikacji trwałości zmęczeniowej nawierzchni asfaltowych podatnych i półsztywnych. Naprężenia, odkształcenia i przemieszczenia wyznaczane z wykorzystaniem metody warstw skończonych należącej do grupy przybliżonych metod analitycznych. Opiera się ona na modelu warstw sprężystych. Trwałość zmęczeniowa jest obliczana z zależności empirycznych przedstawionych w metodach: AASHTO i Instytutu Asfaltowego. Cały program ubrany został w prosty i przyjazny dla użytkownika Interface, który umożliwia obliczenie trwałości w zaledwie kilka minut. MWS Pavement Design umożliwia również zestawienie dwóch konstrukcji w trybie porównawczym. Wyniki z obliczeń są generowane w estetycznym, kompleksowo opisanym raporcie, który może być elementem dokumentacji technicznej.

Program jest przeznaczony do projektowania konstrukcji nawierzchni podatnych i półsztywnych z warstwami wierzchnimi z mieszanek mineralno-asfaltowych. W programie można zdefiniować zarówno górne warstwy konstrukcji nawierzchni, jak i podbudowy pomocnicze, warstwy mrozoochronne oraz wzmocnienia podłoża.

Warstwa stabilizacji hydrofobowej jest odporna na wodę, dlatego może być zastosowana w przypadku, którym chcemy dodatkowo zabezpieczyć konstrukcję przed wodą. Zgodnie z praktyką inżynierską w przypadku występowania wody gruntowej blisko spodu konstrukcji zaleca się zastosowanie warstwy osączającej. Jeżeli stosujemy warstwę hydrofobową, możemy pominąć zastosowanie warstwy odsączającej, ale warto mieć na uwadze, że nie powinno występować zjawisko stałego napierania zwierciadła wody gruntowej na konstrukcję. W tym przypadku powinno zostać zastosowane obniżenie zwierciadła wody gruntowej.

Jeżeli grunt jest powierzchniowo przewilgocony należy zastosować wstępne osuszenie przed przystąpieniem w procesu stabilizacji ziarnistym dodatkiem hydrofobowym. Jeżeli takie grunty zalegają poniżej warstwy stabilizacji należy indywidualnie rozpatrzeć ich miąższość i możliwy wpływ na pracę konstrukcji. W przypadku nośności pod stabilizacją nieznacznie poniżej 25 MPa, można rozważyć zwiększenie grubości warstwy potwierdzone stosowanymi obliczeniami trwałości zmęczeniowej. Dla gruntów plastycznych dużej miąższości może okazać się konieczne zastosowanie dodatkowych zabiegów wzmacniających lub zastosowanie częściowej wymiany gruntów.

Zaloguj się by dodać nowe pytanie Kliknij tutaj